Het wad is altijd verrassend. Ook als het koud en mistig is. Zelfs als je blijft steken in het slik en je op handen en voeten in de prut staat.
't Is lastig om dat grote niks op een foto weer te geven. Als het zo mistig is zie je geen horizon.
Natuurlijk hebben we al mediterend en pelgrimerend het Jabikspad / Jacobspad gelopen. Naar Santiago de Compostella gaat dat pad, en het begint in Zwarte Haan.
Leegte en ruimte en stilte genoeg om een frisse kijk op de wereld te krijgen. Vooral als het slechts enkele graden bovenn nul is, hard waait en mistig is.

de schoonheid van het wad bij nacht, bedankt Gerrit.